Idąc moim skrótem zauważyłem mój charakter pisma na kartkach przyklejonych do ławek. Ale nie przypominam sobie, abym je malował. W dodatku na brązowo. Ja z pewnością użyłbym innej farby. Zielonej. Ale skoro nie ja jestem odpowiedzialny za ich odnowienie, to w takim razie dlaczego je podpisałem? No chyba, że jednak to nie moje pismo. Ale zaraz, idąc tym tropem (skrótem), to jeżeli nie podpisałem, to może chociaż pomalowałem? Zamiast flamastra moja ręka dzierżyła pędzel? A może to w ogóle nie mój skrót? Bezczelnie skracam sobie drogę idąc po czyichś śladach, i jeszcze bazgrzę temu komuś po ławkowych kartkach? Tfu, maluję temu komuś ławki, w dodatku nie w takim kolorze w jakim bym chciał? Tak wiele pytań, tak mało odpowiedzi.

Miałem być smokiem, ale jestem bardziej żabą. Będziesz mieć cudowne halucynacje, wystarczy tylko polizać mnie po plecach. Miałem wypuszczać z oczu motyle i umieszczać je w żołądkach, tymczasem sypię ptactwem z rękawów. Zielony jeż gasi zielone słońce. Już.

Mariaż mirażem powiązał wodę z drewnem. W który sygnet wetknąć palec? Czy ten zielony zwiastuje nam spokój, czy może czerwony to omen spopielenia? Na chybił trafił ślubuję wierność w stereo.

Nareszcie wiem kto wyreżyserował wszystkie teledyski w latach dziewięćdziesiątych – to ja sam. I kręcę je do dzisiaj. Miód rozświetlonych okien. Biel kamer monitoringu. Szarość kondensacyjnej smugi. Krok za krokiem do swoich klatek, jedna po drugiej. Odnalazłem cię, reżyserze. Jak zwykle wolisz kręcić własne filmy, byleby nie uchwycić kontaktu wzrokowego.

„Dziś już lepiej?”. Zadaję to pytanie, ale wygląda na to, że lepiej nie mówić, najlepiej w ogóle się nie odzywać. Chyba w ciągu całego mojego życia nie przemilczałem tylu słów, co do niedawna. Odkładają się gdzieś we mnie, być może kiedyś odpadną wraz z naskórkiem, wyjdą z resztką włosów, odetnę część sylab z paznokciami całkowicie zmieniając ich treść. Lepsze to, niż gadanie do siebie lub ciężkie wzdychanie. Oddychać należy lekko, wszak powoli eksploduje wiosna, nie można zaczerpnąć zbyt wiele powietrza na raz. Płuca po zimie nie są jeszcze gotowe na przyjęcie dużej ilości powietrza, do tego dochodzą hahaha alergeny i smog. Wszystko kwitnie, pyli, dymi i smrodzi. Ale nic to, od czego mamy drzewa, przynajmniej te, co pozostały po ostatnich wichurach. Drzewa są od zasłaniania, szumienia i żonglowania wiewiórkami, nie od zabijania. Takie złe, niedobre drzewa należy aresztować, bo ściąć już się ich nie da. Na co je można skazać, na ponowne zasadzenie? Choć być może właśnie byłaby to dla nich najsroższa kara. Może one wcale nie chciałyby jeszcze raz przez to wszystko przechodzić.

W świetle latarki wszyscy jesteśmy tacy sami: samotni idealnie.

Przyznaję, zaparkowałem swoją przyczepę w środku lasu. Proszę mi wierzyć lub nie, ale chciałem tylko wsłuchać się w noc. W siebie. W nic, w coś. Ewentualnie popatrzeć na gwiazdy, ale tych przecież od dawien dawna już nie ma. Raczej. Słoiki i ich dziwna zawartość nie należą do mnie.

kompletnie ubrany to poker do którego zasiadam

nie wchodzę i nie sprawdzam

właściwie nie pasuję

nie muszę uciekać się do blefu

za to twarz jak zwykle zdradza aż za wiele

znaczone karty trzymam przy orderach

nowa talia nie wchodzi w grę

Trzeci miesiąc wstrzemięźliwości świętuję w osobliwy sposób: rozmową ze współpracownikami na temat picia w pracy jednego z nich. Z czego sam fakt picia jest tylko jednym z paru istotnych zastrzeżeń co do niego. Nauczony doświadczeniem nie zignorowałem ostrzegawczych kontrolek, które zapaliły mi się w głowie po kilku przeprosinach i obietnicach natychmiastowej poprawy ze strony zainteresowanego. A gdy dodatkowo wręczył każdemu z nas po paczce toffifee z wsuniętą do środka karteczką z napisem „przepraszam”, miałem już pewność – coś zostanie odwalone za jakiś czas. Optymistycznie zakładałem dwa tygodnie, racjonalnie – dwa dni. Jakież było moje zaskoczenie, gdy kilka godzin później kolega zameldował się w pracy nie dość, że pijany, to jeszcze zapłakany. Cóż, jest gorzej niż myślałem. Historia jednak faktycznie kołem się toczy: jakieś dziesięć lat temu w innym miejscu i z innym człowiekiem przerabiałem dokładnie to samo. A co będzie dalej? W obecnej sytuacji nie da się niczego zakładać. Najlepiej spodziewać się niespodziewanego. A będzie to, co będzie.

wracając do siebie rybnymi zaułkami tradycyjnie w walce o zainteresowanie przegrywam z wolnymi miejscami siedzącymi